Een speciale voorstelling van het Middelburgs Theater over mensen met een verstandelijke beperking aan het einde van de Tweede Wereldoorlog op Walcheren. Er is weinig informatie over deze groep mensen, terwijl ze er toch echt zijn geweest. Ze werden verstopt en verborgen gehouden voor de buitenwereld en de vijand, om erger te voorkomen. Het speelt zich af vlak voor het bombardement op de dijken van Westkapelle begin oktober 1944.

De bevrijding was in zicht.

"Ze noemen ons hier kinderen. Gek eigenlijk. Als je naar mij kijkt zie je toch geen kind. Maar ze zeggen ook geen groot mens. Soms wel anders. Vervelende klier of misbaksel. Net of de taart is aangebrand, met zo'n zwart-bruine rand".

Jannetje bleef alleen achter op de zolder in de grote schuur. Ze pakte haar pop stevig vast en gaf haar een dikke zoen op het voorhoofd. Zachtjes vertelde ze: "Toen het water kwam zijn ze mij vergeten, geeft niet hoor, ik word zo vaak vergeten".

Een aantal spelers heeft ook daadwerkelijk een verstandelijke beperking. Dat is zo uniek aan deze productie. Zij spelen zichzelf in bijzondere omstandigheden in het verleden.