Met scherpe, uiterst geestige teksten en dito situatietekening stelt de auteur zich licht maatschappijkritisch op. Lichtvoetig, maar steeds bijzonder ráák, houdt hij het publiek een spiegel voor, die het een reeks van herkenningen oplevert met vele hilarische momenten.

Ik werd, al lezende, zo enthousiast, dat ik het spelen van dit drieluik van eenakters (Fietsen voor Malawi – Go Vote! – God in Frankrijk) als een reële optie wilde voorleggen, naast die van een avondvullend stuk zoals gebruikelijk.

Intussen is de kogel door de kerk en is de keus op het drieluik gevallen.  

De eerste repetities zijn achter de rug en het belooft een bijzonder plezierig en heel vrolijk repetitieproces te worden met nu al de overtuiging, dat we ‘goud’ in handen hebben en dit beslist een succesproductie kan worden. Voor mij als regisseur ook weer een uitdaging, waarbij in de loop van het proces ook ideeën te vormen over de vormgeving van het geheel. Ik heb er zin in!”

De scripts (samen één bundel van de auteur Nathan Vecht) hebben allen - met scherpe, geestige teksten en situatietekening - een licht maatschappijkritisch uitgangspunt. Daarbij zijn de rolfiguren direct of indirect op een soort keerpunt in hun leven, of hebben gedachten daarover. Ze zijn min of meer elkaars tegenpolen en met elkaar in strijd. Vandaar de (voorlopig) door mij – met instemming van de auteur - gekozen verzameltitel Vechtpartijen, verwijzende naar de auteursnaam en 'partijen' in de betekenis(sen) van 'stukken', maar ook de rolfiguren en hun onderlinge strijd. En wat het stuk Go Vote! betreft kan ook nog gedacht aan de daar aan de orde zijnde politieke partijen.

Fietsen voor Malawi

De auteur stelt in een inleiding, dat hij is geïnspireerd door de in toenemende mate georganiseerde publieke hulpacties op radio en TV met opvallende landelijke uitbarstingen van liefdadigheid en onbaatzuchtigheid. Hij constateert iets merkwaardigs aan al die compassie met wildvreemden aan de andere kant van de wereld, terwijl in eigen land de vijandigheid tegen alles wat vreemd is alleen maar toeneemt. "We willen onze rijkdom blijkbaar alleen delen als de ontvanger niet te dicht in de buurt woont". Het leek hem een interessant uitgangspunt voor een stuk waarin het goede doel ineens op de deur klopt. 

Het stuk speelt zich af op het dakterras van het stel Trude en Hannes, dat zich op regelmatige basis inspant voor ondergelopen gebieden, uitstervende diersoorten en gewonde kindsoldaten. Het geslaagde koppel probeert hun geluk vast te leggen met de zelfontspanner. Maar wanneer het goede doel ineens op de stoep staat, of erger nog, op het dakterras, begint het perfecte plaatje de eerste scheuren te vertonen. De titel is ontleend aan één van Trudes onbaatzuchtige activiteiten: een groepje Nederlanders dat in eigen land rondjes fietst om geld in te zamelen voor een waterput aan de andere kant van de wereld.

Go Vote!

De auteur geeft aan tijdens een verblijf in de VS, onder de indruk geraakt te zijn van presidentskandidate Hillary Clinton, die, in een tot de nok toe gevuld basketbalstadion tienduizend uitzinnige aanhangers aan het luisteren kreeg. Zij hield die dag nog acht van die redevoeringen. Geen daarvan haalde het nieuws. Dat deed wel een informele ontmoeting ergens in haar campagne met een aantal zwevende kiezers. Toen één van de aanwezigen de zichtbaar vermoeide Hillary vroeg hoe zij zo'n uitputtende campagne volhield, vertelde zij geëmotioneerd over haar drijfveren. Wekenlang beheerste het nieuws de vraag of haar tranen echt waren. Feitelijk waren er geen tranen, haar stem brak even, maar daar werd voor het gemak aan voorbijgegaan.Vecht filosofeert dan wat over wat (on)zorgvuldige informatieverstrekking teweeg kan brengen en stelt vast dat wij in ons meerpartijensysteem misschien nog wel meer daarvan afhankelijk zijn. "Waar moeten we onze keuze over complexe thema's als milieu, integratie en economie op baseren als we aan de lopende band holle soundbites op ons afgevuurd krijgen? Zo komen we in een stemhokje voor een bijna ondoenlijke opgave te staan. Nou is er geen beter startpunt voor drama in het algemeen, en komedie in het bijzonder, dan een ondoenlijke opgave", aldus de auteur.

Het stuk speelt op een verkiezingsdag. De vrijwillige dames Silvia en Beatrijs runnen een stemlokaal. Alles verloopt naar wens tot een jongeman in het stemhokje er - letterlijk en figuurlijk - niet meer uitkomt. In de hoop dat hij voor sluitingstijd nog een keuze zal maken, voorzien de dames hem ongevraagd van stemadvies. Dan blijkt dat de dames niet alleen diametraal tegenover elkaar staan, ze zijn het ook nog eens regelmatig met zichzelf oneens. "Silvia staat model voor de ontevredenen aan de flanken van het politieke spectrum, Betarijs voor de correcten in het politieke midden. De één geeft de ander van zowat alles zo'n beetje de schuld, de ander sluit de één bij voorbaat uit als serieuze gesprekspartner. Het maakt een debat, op z'n zachtst gezegd, een uitdagende opgave". Vecht zegt toch te willen laten zien, dat de verlangens en angsten van beide vrouwen, hoe verschillend hun achtergrond ook, niet eens zo ver uit elkaar liggen. "Uiteindelijk blijken ze allebei op zoek naar houvast, in een samenleving die sneller verandert dan ze aan kunnen".

Go Vote!

Zelf regisseur van een dergelijk programma (nachtelijk radioprogramma Casa Luna) keek de auteur naar het fenomeen van de toenemende massa die op TV en (vooral) op radio en internet (social media), zonder voldoende informatie of kennis van zaken van oordeel zijn hun mening te moeten geven over de meest uiteenlopende onderwerpen. Het gebeurt regelmatig, zegt hij, dat bellers nota bene eerst nog vragen waar het eigenlijk over gaat, alvorens ze de redacteur/regisseur toevertrouwen daar wel iets op de radio over te willen zeggen. Het lijkt er in ons land niet meer om te gaan wat je zegt, maar dat je wat zegt...! Er ontstaat, zegt hij, regelmatig het beeld van een kade vol stuurlui die elkaar verdringen om het hoogste woord, terwijl het schip stuurloos ronddobbert. Hij wil met dit stuk het vizier richten op de mensen die steen en been klagen over het verdwijnen van de beschaving, maar in hun aanhoudende klaagzang meer onderdeel dan oplossing van het probleem zijn geworden. Regelmatig worden tirades afgesloten met hetzelfde dreigement: "Als het zo doorgaat, ga ik emigreren!" Hij betrapte zichzelf erop, dat hij die mensen daar graag eens zou zien zitten. In hun pittoreske woonboerderij in de Dordogne en oordeelde het een uitkomst toneelschrijver te zijn.

Hier gaat het om het verhaal van Evert en Frida, die vanwege de onvrede over de koers in eigen land naar Frankrijk zijn geëmigreerd. Die dag mag Evert - hij heeft zich daartoe aangemeld - op de Nederlandse radio zijn zegje doen, maar wanneer de radio ontvangst weigert, en Frida verstrikt raakt in het joie de vivre, wordt de hulp van een Franse klusjesman ingeschakeld. Touwtrekkend om de diensten van de Fransman, doen beide echtelieden een wanhopige poging om alsnog gehoor te vinden. Het stuk eindigt met de bescheiden suggestie aan de diersoort mens, om er zo af en toe het zwijgen toe te doen.